Da casa [3ª e última parte]

E no entanto
ás veces as mulleres riscaban os alicerces
dispondo as canecas na mesa.
E se afastaban as mans por un instante do fogo
a humidade entraba nas divisorias
dos cuartos.
E sabían que se adormecesen
ou movesen os ramos da oliveira
un relampo cortaría en metades
os meses.
E por iso se estendían de memoria no arame das viñas
até que o rumor dos bosques iluminados polas aves
batese nas paredes da casa e amañecese.

E no entanto
ás vezes as mulheres enchían os cántaros
co lume evaporado das presas.
E os nenos calaban á entrada dos astros
a ollar a nube de silencio
pousada nos tanques.
E entón adormecían como se a sombra non tivese peso
e as candeas trouxesen ao patio
a pausada respiración da herba seca.

E no entanto
ás veces as mulleres saían durante a noite
e recollían nos lenzos
as primeiras sementes
aladas
do pradairo.
E ataban aos fíos de lá humedecidos nas puntas
as súas vagarosas hélices
puxando delas para o centro das mechas
acesas.
E só entón o rumor dos bosques iluminados polas aves
batía nas paredes da casa
e amañecía.



Poema de José Carlos Barros.
Tradução para galego: Tiago Vidal Figueiroa e Leopoldo Lagos Nunes.