Da casa [2ª parte]

Mais nese tempo os homes avanzaban contra a desorde.
E abrían fendas na encosta. E despois
desfacían as pedras. E despois traían ese
pó case roubado ao fogo
a fin de xuntar ao escaso aluvión
as luces acesas de marzo. E despois entraban nas minas
e bombeaban a agua do subsolo
e saían de novo a camiño das agras.
E só despois lanzaban as sementes á terra.

E no domingo rezaban como se a litoloxía os ouvise.

Mais nese tempo os homes respiraban polos xuncos
dos paúis en canto estendían os drenos.
E aplanaban o granito das plataformas
atando á nuca
as máscaras de caolín.
E medían as curvas de nivel aspirando a agua.
E deixaban no val os pulmóns submersos.
E traían despois as pedras das terrazas
e erguían represas
onde a enchente
habería de subir
até o límite
da casa.

E adormecían no pesadelo de imaxinar os panos dos liñares
a taparlles o rostro
cando xa non houbese máis nada.

Mais nese tempo os homes crían
que os ferros se dobran sostendo a respiración.
E acendíanse fornallas
receaban a repercusión dos desastres.
E non sopraban as canas nin erguían pilares
de ladrillo xunto ao fogo refractario.
E desviábanse da lava incandescente
e da diástole dos foles.
E só de noite ousaban baixar aos algares
e bater nunha forxa
cos pulsos.

E só entón a casa e a claridade e un fío de agua.



Poema de José Carlos Barros.
Tradução para galego: Tiago Vidal Figueiroa e Leopoldo Lagos Nunes.