Da casa [1ª parte]

Nunca soubemos se é posíbel que no seu voo por un instante
as aves cambien a traxectoria,
se lles é posíbel a escolla,
se necesariamente repiten ano tras ano
ese percurso que as trae de lonxe ao fondo do val,
se un relampo as fende ou ilumina,
se están suxeitas á propagación migratoria das frases,
se o vento do atlántico puxa delas
para o centro dos meteoros.

Nunca soubemos en que marxe se levantan os caules
onde os cardumes adormecían
antes das explosións,
se as mareas alteran a corrente dos lagos da península
ou apenas irrompen no abismo das aguas
e expanden as placas até a desorde
das páxinas numeradas dos libros,
se os peixes do fondo disipan nas vertentes cóncavas
o metal incandescente dos procesos erosivos,
se as arxilas do diluvio
precipitan aínda nos leitos de chea,
se a sede é un dos designios da abundancia.

Nunca soubemos se a poderosa evocación do paraíso
nos liga ás raíces das maceiras
ou se é apenas a memoria dos froitos
o que se expande nas arterias
até a deflagración do desexo.

Nunca soubemos se o corazón e os incendios
son pronomes posesivos inscritos na paisaxe,
se o fogo irrompe dos alicerces da casa,
se a infancia deixa na pel
as manchas a sepia das constelacións,
se o movemento de translación da terra aquece a agua
das vasillas de zinc
que as mulleres deixan ao lume,
se é posíbel que os nenos regresen do pasado
cos seus fachos de sarabia
e incendiar as planicies.

Nunca soubemos,
sabemos sempre tan pouco do que se refire
ao amor.



Poema de José Carlos Barros.
Tradução para galego: Tiago Vidal Figueiroa e Leopoldo Lagos Nunes.